ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΩΜΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΕΡΙΝΑΣ ΜΕ ΚΑΝΑΡΙ

 

Για το ζευγάρωμα της καρδερίνας με κανάρι ο κάθε εκτροφέας  έχει σίγουρα τον δικό του τρόπο. Με την σειρά μου θα σας καταθέσω και εγώ την δική μου εμπειρία που εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται  επιτυχής.

Κατά κοινή ομολογία των περισσότερων έμπειρων εκτροφέων ο κανόνας λέει ότι την αρσενική καρδερίνα πρέπει να την έχουμε από <<γαρδέλι>> (μικρό άβαφο) για να εξοικειωθεί και να ημερέψει γρήγορα αλλά και για να είμαστε σίγουροι ότι δεν έχει ξανά ζευγαρώσει στην φύση. Η δε κανάρα να είναι <<πρωτάρα>> (να μην έχει ξανα-ζευγαρώσει με κανάρι) και σκούρου χρώματος.

 

 

Προσωπικά δεν τηρώ τον κανόνα τα τελευταία χρόνια, γιατί προμηθεύομαι κάθε Νοέμβρη καρδερίνες από την Βουλγαρία που είναι ήδη <<ντυμένες και βαμμένες>>. Οι καρδερίνες αυτές δεν είναι οικόσιτης εκτροφής αλλά προέρχονται από την φύση. Είναι αισθητά μεγαλύτερες από τις ντόπιες καρδερίνες και με περισσότερο άσπρο στα μάγουλα και στο στήθος. Ο λόγος που ζευγαρώνω αυτές με κανάρες είναι γιατί <<βγάζουν>> ωραία μεγαλόσωμα καρδερινοκάναρα. Σημειωτέον δεν τις έχω για <<δάσκαλους>> ή για το κελάηδημα τους αλλά αποκλειστικά για να <<βγάζω>> μούλους.

Στην αρχή που ξεκίνησα να τις ζευγαρώσω με κανάρες και να πειραματιστώ με αυτές κρίνοντας και με αυτά που μου έλεγαν δεν πολύ πίστευα ότι θα είχα επιτυχία,  αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν έχουν καμία δυσκολία στο ζευγάρωμα. Κατέληξα λοιπόν πως δεν έχει σημασία το από πού προέρχεται η καρδερίνα αν είναι πρωτοπιασμένη <<βαμένη>> ή <<άβαφη>> αν είναι ακόμη και <<κλουβίσια>> όσο τελικά ο σωστός τρόπος διαχείρισης της.

Πάντως συνιστώ για τους άπειρους  εκτροφείς καλύτερα να αποκτήσουν την καρδερίνα από  γαρδέλι γιατί έτσι αυξάνουν τις πιθανότητες επιτυχίας.

Προκειμένου λοιπόν να ζευγαρώσουμε καρδερίνα με κανάρα είναι αυτονόητο ότι όλο το βάρος πρέπει να πέσει στην σωστή  εκτροφή της καρδερίνας καθ’ όλον τον χρόνο ώστε να είναι πανέτοιμη και <<πυρωμένη>> την άνοιξη  όπως έχουμε περιγράψει με λεπτομέρεια σε προηγούμενο άρθρο <<η Διαχείριση της Καρδερίνας>>.

Δυστυχώς από όλα τα συνηθισμένα ωδικά αγριοπούλια το πιο στρεσογόνο και πιο δύσκολο στην προσαρμογή είναι η καρδερίνα. Όταν η καρδερίνα είναι πρωτοπιασμένη από την φύση πρέπει πρώτα από όλα να προσπαθήσουμε να τις διώξουμε το υπερβολικό στρες. Είμαι κάθετα αντίθετος με σκληρές πρακτικές που εφαρμόζονται προκειμένου να ημερέψουν οι καρδερίνες όπως τον εγκλεισμό της σε χαρτόκουτο για ημίφως (Μούτος) ή την τοποθέτηση της σε κραχτόκλουβο στο πάτωμα κλπ. Μάλιστα πολλές φορές τέτοιου είδους πρακτικές καταλήγουν στην θνησιμότητα.

Αυτό που εφαρμόζω είναι ότι την πρωτοπιασμένη καρδερίνα την ρίχνω απευθείας σε μια μεγάλη κλούβα με παλιές καρδερίνες και κανάρες. Αν πάλι δεν έχουμε κλούβα καλύτερα να την βάλουμε σε ένα άνετο κλουβί (ζευγαρώστρα) με μία ή δύο κανάρες.

 

 

 

 

                              Μία απο τις κλούβες που διαθέτω για συντήρηση

Ο λόγος είναι ότι αφ΄ ενός μεν  η παρουσία του άλλου πουλιού θα  βοηθήσει την καρδερίνα να αποβάλει πιο γρήγορα το άγχος αφού στην φύση δεν είναι μοναχικό πουλί και ζει πάντα σε σμήνη, και από την άλλη η κανάρα θα της μεταδώσει τους βιορυθμούς της ηρεμίας και θα την <<οδηγήσει>> στην τροφή πιο εύκολα. Μην ξεχνάμε ότι η  τροφή της καρδερίνας στην φύση είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που χορηγούμε κατά κανόνα στο κλουβί.  Για παράδειγμα η πρωτοπιασμένη καρδερίνα εκτός από τους σπόρους δεν αναγνωρίζει και αρνείται να δοκιμάσει το αυγό, το μήλο, την ξηρή Βιταμίνη κλπ.

Αφού βεβαιωθούμε μετά από δύο περίπου μήνες ότι η καρδερίνα δοκιμάζει και τρώει τα πάντα που τρώει η  κανάρα, τοποθετούμε το χώρισμα στην μέση της ζευγαρώστρας ώστε τα πουλιά να απομονωθούν μεν αλλά να εξακολουθούν να βλέπονται. Έτσι πρέπει να περάσουν τα δυο πουλιά όλο το χειμώνα, ο λόγος είναι ότι οι καρδερίνες στην φύση διαλέγουν το ζευγάρι τους από πολύ νωρίς και προτού μπει η άνοιξη. Η μακροχρόνια παραμονή του ενός δίπλα στο άλλο καθώς είναι οπτικά απομονωμένα από τα άλλα πουλιά τα κάνει να αποδεχτούν τελικά ότι είναι ταίρι.

Αλλάζουμε όμως το διαιτολόγιο του καθενός. Ο λόγος είναι διότι η κανάρα από την φύση της ως οικόσιτο πτηνό  πυρώνει πιο γρήγορα από την καρδερίνα. Έτσι με την διαχείριση  της τροφής προσπαθούμε να επιταχύνουμε τον χρόνο πυρώματος της καρδερίνας ενώ παράλληλα να καθυστερήσουμε της κανάρας.     

Στην καρδερίνα όλο τον χρόνο προσφέρουμε  καλό μείγμα σπόρων ειδικών για αγριοπούλια, οπωσδήποτε μισό αυγό καλά σφιχτό τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, ενισχυμένο μείγμα ξηράς βιταμίνης για αγριοπούλια, φρέσκια πράσινη τροφή (ραδίκι, μαρούλι, ζοχό) να είναι όμως καλά πλυμένα και στεγνωμένα.  Απαραίτητο είναι να έχουμε πάντα ένα μικρό κυπελάκι με αποστειρωμένη άμμο στην οποία να ρίχνουμε μέσα σε αυτό λίγους κόκκους από κάρβουνο και σπόρο κία (chia) που βοηθά το ευαίσθητο εντερικό της σύστημα. (βλ. άρθρο διαχείριση της καρδερίνας). Αρχές άνοιξης αρχίζουμε να προσθέτουμε εβδομάδα παρά εβδομάδα στο νερό επί μια εβδομάδα σταγόνες ενός καλού πολυβιταμινούχου σκευάσματος. Στην κανάρα δεν χρειάζεται τόσο ιδιαίτερη ενισχυμένη τροφή παρά μόνο ισορροπημένη.  Σπόρους για κανάρια με βάση το κεχρί, ξηρά βιταμίνη και μία φορά την εβδομάδα μόνο πρασινάδα ή μήλο.

 

Συμβαίνει όμως πολλές φορές παρ’ ταύτα η κανάρα να αρχίζει να κάνει αυγά ενώ η καρδερίνα να μην είναι τόσο έτοιμη. Μην απογοητευθείτε. Δεν πειράζει απομακρύνουμε την φωλιά με τα άσπορα αυγά και αφήνουμε κανονικά την κανάρα με την καρδερίνα περιμένοντας μέχρι να πυρώσει η τελευταία.

                                                Ζευγαρώστρες που χρησιμοποιώ

Η καρδερίνα όταν πυρώνει ασπρίζει πρώτα η μύτη της και λίγο αργότερα τα πόδια της, θα διαπιστώσουμε τότε ότι φλερτάρει την κανάρα σφυρίζοντας της και κουνώντας ταυτόχρονα όλο το σώμα της. Τότε είναι έτοιμη για ζευγάρωμα. Αφαιρούμε το χώρισμα και τα φέρνουμε σε επαφή. Προληπτικά όταν η κανάρα κάνει το 2^ο αυγό, καλό είναι να απομακρύνουμε την καρδερίνα γιατί υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να σπάσει τα αυγά ή αργότερα να σκοτώσει τα μικρά.

Έχει τύχη όμως καρδερίνες να ταΐζουν τα μικρά. Προσωπικά δεν ρισκάρω και απομακρύνω την καρδερίνα. Αφού η κανάρα μεγαλώσει τα μικρά μέχρι να είναι σε θέση να αυτοσυντηρηθούν (23 ημέρες) τότε επαναφέρω την καρδερίνα στην ζευγαρώστρα απομακρύνοντας ταυτόχρονα τα μικρά και ο κύκλος επαναλαμβάνεται.

 Φιλικά

Γιώργης    

 



Η διαχείριση της καρδερίνας

 

Προκειμένου να ζευγαρώσουμε καρδερίνα με κανάρι είναι αυτονόητο ότι όλο το βάρος πρέπει να πέσει στην σωστή  εκτροφή της καρδερίνας καθ’ όλον τον χρόνο ώστε να είναι πανέτοιμη και <<πυρωμένη>> την άνοιξη . Για τις οικόσιτες καρδερίνες εκτροφής τα πράγματα είναι πιο απλά και εύκολα όμως για τις αρχέγονες καρδερίνες της φύσης τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και πιο πολυσύνθετα.

Σήμερα η αναπαραγωγή της καρδερίνας στην αιχμαλωσία είναι γεγονός. Πάρα πολλοί πλέον ερασιτέχνες εκτροφείς στην χώρα μας έχουν προχωρήσει στην αναπαραγωγή της με ιδιαίτερη επιτυχία. Σίγουρα το καλύτερο και πιο ιδανικό είναι, αν θέλουμε να <<βγάλουμε>> καρδερινοκάναρα να αγοράσουμε μία καρδερίνα οικόσιτη εκτροφής που είναι πιο εξοικειωμένη και διαχειρίσιμη. Όμως  δεν θα επιμείνω σε αυτό, αφού αναγνωρίζω ότι στις μέρες μας για τους πιο πολλούς φίλους μας υπάρχει  οικονομική στενότητα που δεν  επιτρέπει να αγοράσουν ένα καλό αρσενικό εκτροφής. Να με συγχωρέσουν εδώ οι φίλοι μου αναπαραγωγοί καρδερίνας αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν συνηθίζουν να δίνουν και τα καλύτερα τους πουλιά.

Τώρα στην περίπτωση που κάποιοι θέλουν να ζευγαρώσουν μια καρδερίνα που προέρχεται απευθείας από την φύση με κανάρι για να χαρούν  τα δικά τους καρδερινοκάναρα θα σας καταθέσω τον δικό μου τρόπο διαχείρισης της.

Δυστυχώς από όλα τα συνηθισμένα ωδικά αγριοπούλια το πιο στρεσογόνο και πιο δύσκολο στην προσαρμογή είναι η καρδερίνα. Τυχαίνει πολλές φορές να βάζουμε μια καρδερίνα από την φύση σε κλουβί με καθαρή τροφή και νερό και ξαφνικά μετά από μια βδομάδα ξαφνικά να <<φουσκώνει>> αναίτια από εντερικά και τελικά να ψοφά. Αναρωτιόμαστε λοιπόν πως έγινε αυτό αφού είδαμε ότι το πουλί έτρωγε κανονικά και έπινε νερό. Tην απάντηση την δίνει ο Ιταλός εκτροφέας καρδερίνας Paolo Gregorutti που λέει ότι η αιχμαλωτισμένη καρδερίνα από το υπερβολικό στρες παθαίνει ένα αυτοάνοσο νόσημα που ονομάζεται ατοξοπλάσμωση ένα είδος κοκκιδίωσης δηλαδή, που προσβάλει αρχικά το εντερικό σύστημα και μετά  εξαπλώνεται στα άλλα ζωτικά όργανα. Αυτή είναι και η βασική αιτία που η συνηθισμένη αντιβίωση που χορηγούμε στην περίπτωση αυτή συνήθως δεν ανταποκρίνεται.

 Όταν η καρδερίνα είναι πρωτοπιασμένη από την φύση πρέπει πρώτα από όλα να προσπαθήσουμε να τις διώξουμε το στρες ειδικότερα αν έχουμε σκοπό να  την ζευγαρώσουμε με κανάρι. Το καλύτερο για την πρωτοπιασμένη καρδερίνα είναι αν έχουμε μια κλούβα με άλλα πουλιά καρδερίνες ή κανάρια να την βάλουμε απευθείας μέσα. Αν πάλι δεν έχουμε καλύτερα να την βάλουμε σε ένα άνετο κλουβί (ζευγαρώστρα) με μία κανάρα.

Ο λόγος είναι ότι αφ΄ ενός μεν  η παρουσία του άλλου πουλιού θα  βοηθήσει την καρδερίνα να αποβάλει πιο γρήγορα το άγχος αφού στην φύση δεν είναι μοναχικό πουλί και ζει πάντα σε σμήνη, και από την άλλη η κανάρα θα της μεταδώσει τους βιορυθμούς της ηρεμίας και θα την <<οδηγήσει>> στην τροφή πιο εύκολα. Μην ξεχνάμε ότι η  τροφή της καρδερίνας στην φύση είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που χορηγούμε κατά κανόνα στο κλουβί.  Για παράδειγμα η πρωτοπιασμένη καρδερίνα εκτός από τους σπόρους δεν αναγνωρίζει και αρνείται να δοκιμάσει το αυγό, το μήλο, την ξηρή Βιταμίνη κλπ.

Στο κλουβί πρέπει να έχουμε καθημερινά μεγάλη ποικιλία τροφής ξηρά και φρέσκια. Απαραίτητο είναι να έχουμε πάντα ένα μικρό κυπελάκι με αποστειρωμένη άμμο στην οποία να ρίχνουμε μέσα σε αυτό λίγους κόκκους από κάρβουνο που βοηθά το ευαίσθητο εντερικό της σύστημα. Προσωπικά για να είμαι σίγουρος για την καθαριότητα συνηθίζω να ρίχνω στο κυπελάκι με την άμμο κόκκους ενεργού άνθρακα από φίλτρα πίπας που αγοράζω στα καπνοπωλεία. Θα εκπλαγείτε πόσο πολύ το τρώνε όχι μόνο οι καρδερίνες άλλα όλα τα πουλιά.

Ένας σημαντικός επίσης σπόρος που βοηθά το ευαίσθητο πεπτικό σύστημα της καρδερίνας και καλό είναι να της χορηγούμε τακτικά είναι ο σπόρος chia (κία) που υπάρχει στα πιο εξειδικευμένα Petshop. Αυτός ο σπόρος δημιουργεί ένα είδος ζελέ στο στομάχι της καρδερίνας και την προστατεύει από τυχόν λοιμώξεις των εντέρων.

 Αν πάλι κάποιος θέλει μια καρδερίνα μόνο για να ακούει το κελάηδημα της καλύτερα να αγοράσει ένα <<δασκαλεμένο>> καρδερινοκάναρο και πιο μελωδικό , πιο ήμερο και εύκολα διαχειρίσιμο. Όμως και εδώ θα κατανοήσω την οικονομική δυσκολία του καθ΄ ενός γιατί κακά τα ψέματα αυτό το χόμπι προέρχεται από  την Μικρά  Ασία που κατά κανόνα το έχει υιοθετήσει λαϊκός κόσμος.

Στην περίπτωση λοιπόν που θέλουμε να έχουμε μία καρδερίνα να μας κελάηδα η διαχείριση είναι ακριβώς η ίδια όπως περιγράφεται πιο πάνω. Εδώ θα διαφωνήσω κάθετα με σκληρές πρακτικές κατά κανόνα του παρελθόντος που τις περισσότερες φορές καταλήγουν στην θνησιμότητα όπως να βάλουμε την πρωτοπιασμένη καρδερίνα σε μικρό κλουβί (κραχτόκλουβο) και στο πάτωμα για να <<σπάσει ο Τσαμπουκάς>> όπως συνηθίζεται να λένε  ή να βάλουμε το κλουβί μέσα σε χαρτόκουτο για να ζήσει  στην αρχή σε ημίφως (Μούτι) κλπ

Από τέτοιες πρακτικές αν η καρδερίνα τελικά επιζήσει παρ’ όλο που θα φαίνεται ημερότερη θα έχει πάντα  στρες και αυτό θα αντικατοπτρίζεται στην ξεθωριασμένη κόκκινη μάσκα της.  Είναι λανθασμένη η αντίληψη ότι μάσκα της καρδερίνας είναι κατακόκκινη μόνο στην φύση επειδή έχει άλλη ελευθερία και διατροφή. Προσωπικά οι καρδερίνες που έχω είναι πάντα με κατακόκκινη μάσκα γιατί έχω φροντίσει από την πρώτη μέρα να τους αποβάλλω όσο είναι δυνατόν το στρες. 

Περισσότερα θα πούμε στο άρθρο που πολύ σύντομα θα αναρτηθεί για το ζευγάρωμα της καρδερίνας με κανάρι.

Φιλικά

Γιώργης    

 

 

 

 

 

Λίγα λόγια για μένα...

Η εκτροφή ωδικών πτηνών ανέκαθεν ήταν μεγάλη παράδοση στην πατρίδα μου την Χίο. Θυμάμαι μικρό παιδάκι καθόμουνα και χάζευα στα κλουβιά του πατέρα μου τις καρδερίνες, τους φλώρους, τα φανέτα, τα λούγαρα, τις γαλιάνδρες, τα φλιντζούνια. Την άνοιξη στην αυλή μας σχεδόν κλείναμε τα αυτιά μας από τις φωνές τους.

Τα χρόνια πέρασαν και όταν ήμουν πλέον στην Αθήνα παντρεμένος, ένας φίλος μου έκανε δώρο ένα κίτρινο καναρίνι. Πιθανότατα ίσως επειδή είχα <<το γονίδιο>> όταν ήρθε η  άνοιξη μπήκα στον πειρασμό να το ζευγαρώσω. Τα υπόλοιπα λίγο πολύ γνωστά απέκτησα και εγώ  <<το μικρόβιο του πουλά>> το μπαλκόνι του διαμερίσματος γέμισε κανάρια. Για πολλά χρόνια αργότερα ασχολήθηκα με την εκτροφή καναρινιών κυρίως ράτσας.

Όλα άλλαξαν  στην μόνιμη κατοικία μας πλέον στην Βραυρώνα. Εκεί διαπίστωσα ότι οι φωνές των καναρινιών δεν ταιριάζουν και πολύ με την εξοχή, το καναρίνι το είχα συνδυάσει μάλλον με το αστικό περιβάλλον.

Επειδή από παιδάκι από όλα τα αγριοπούλια μου άρεσε η καρδερίνα λόγω των ωραίων συνδυασμό χρωμάτων που έχει, μπήκα στον πειρασμό να <<βγάλω καρδερινοκάναρα>>. Στην αρχή βέβαια σαν άπειρος στην νέα προσπάθεια είχα τις αποτυχίες μου, αλλά πλέον έχω φτάσει σε ένα σημείο να τα αναπαράγω με την ίδια ευκολία σαν να ήταν καναρίνια. Βέβαια δεν έχω πλέον αρσενικά κανάρια για να μην <<χαλάσουν>> οι φωνές των μούλων.

Σκοπός μου είναι με το blog αυτό να μοιραστώ μαζί σας τις εμπειρίες μου, και να ανταλλάξουμε τις γνώσεις μας πάνω στο ωραίο αυτό χόμπι που μάλλον είναι και <<αγχολυτικό>>  μιας και  μας χρειάζεται στις δύσκολες αυτές μέρες που λίγο πολύ όλοι  περνάμε.

Η ιστοσελίδα σαν καινούργια  θα ενημερώνεται από εδώ και στο εξής τακτικά και θα εμπλουτίζεται με διαρκώς νέα θέματα που βάση θα έχει την εκτροφή και την αναπαραγωγή καρδερινοκάναρων.

 Φιλικά
Γιώργης