Οι φωνές του καρδερινοκάναρου

Οι φωνές του καρδερινοκάναρου

 

 

 

Σχετικά με τις φωνές της καρδερίνας και κατ΄ επέκταση του καρδερινοκάναρου σηκώνει πολύ συζήτηση. Εδώ θα ακούσουμε διάφορες απόψεις  και πολλές φορές δογματισμούς.

Πολλοί προσπαθούν να επιβάλουν ότι το γούστο τους  για τις φωνές  πρέπει να είναι και κανόνας. Για να  βάλουμε τα πράγματα σε μία τάξη,  σχετικά με τις φωνές θα  πρέπει να καταλήξουμε ότι όλα είναι υποκειμενικά και επαφίενται στην αρέσκεια του καθενός.

Η καρδερίνα που ζει στην φύση διαμορφώνει το κελάηδημα της από το περιβάλλον  που ζει . Έτσι για παράδειγμα οι καρδερίνες που ζουν σε ημιορεινές περιοχές και ρεματιές αποκτούν γυρίσματα αηδονιού και δενδροτσοπανάκου και θεωρούνται κατά πολλούς και οι καλύτερες.  Αυτές πάλι που ζουν σε κάμπους και αγρούς αποκτούν  φωνές παπαδίτσας, τσιχλονιού, τουρλιού κλπ.

Το  μέγεθος της καρδερίνας δεν έχει καμία σχέση με τις φωνές. Μάλιστα  οι μικρόσωμες καρδερίνες και πιο σκούρες (καρδερίνες νότιας Ελλάδας) έχουν πιο  μελωδικές  χροιές φωνής .  Άλλοι πάλι  δίνουν μεγαλύτερη σημασία στην εμφάνιση και στο μεγάλο μέγεθος του πουλιού  όπως αυτές τις  καρδερίνες στον Έβρο και της Βουλγαρίας που είναι πιο ανοιχτόχρωμες πιο εντυπωσιακές σε εμφάνιση  με πιο πολύ λευκό στα μάγουλα και στο στήθος (γραβάτα). Είναι όμως λιγότερο μελωδικές.

Πάντως όταν αποκτούμε μία καρδερίνα από την φύση,  ποτέ δεν ξέρουμε αν θα πει και τι θα πει. Ιδίως αν το πουλί είναι και μικρό δηλαδή άβαφο, τότε τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα.

Στα καρδερινοκάναρα τα πράγματα είναι πιο εύκολα, γατί μπορούμε να τα εκπαιδεύσουμε με φωνές αναλόγως του γούστου μας. Στο εμπόριο πουλιούνται εκπαιδευτικά cd  με διάφορες φωνές που δεν σημαίνει όμως ότι είναι και η καλύτερη μέθοδος.

Πάντως το καλύτερο είναι να έχουμε μία καρδερίνα  ζωντανό δάσκαλο με πολύ καλές φωνές για να εκπαιδεύει τους μούλους.  Όμως αυτά τα πουλιά είναι δυσεύρετα και χρυσοπληρώνονται.  Έτσι μοιραία οι περισσότεροι όπως και εγώ  καταφεύγουν στην εκπαίδευση με cd  εξετάζοντας να έχουν όσο το δυνατόν πιο προσεχτικές φωνές .

Η εκπαίδευση γίνεται το σούρουπο τότε που το πουλί σταματά να κινείται και αρχίζει να κουρνιάζει.  Αφομοιώνει τότε καλύτερα τις φωνές.  Αυτό κατά κανόνα γίνεται το καλοκαίρι που το πουλί είναι σχετικά μικρό και μαδάει.  Επειδή το καρδερινοκάναρο είναι άκρως μιμητικό πουλί μετά από ένα μήνα συνεχούς εκπαίδευσης θα έχει υιοθετήσει μεγάλο μέρος των φωνών που άκουσε.

Κατά την γνώμη μου ένα καλό μείγμα φωνών για καρδερινοκάναρο  είναι περίπου Αηδόνι 40% , δενδροτσοπανάκος 20%, τουρλί 15%, παπαδίτσα 15%, τσιχλόνι 10%,.  Τι  πρέπει να αποφύγουμε  να έχει ένα καρδερινοκάναρο ;  σπίνο, σπουργίτι,  φανέτο, φλώρο, καναρίνι και "μάλωμα".    

Ένα καλό καρδερινοκάναρο πρέπει να έχει  τις ανωτέρω φωνές στην  ποσόστωση που περιγράψαμε , το κελάηδισμα  να έχει πλοκή και να μην είναι μονότονο. Να έχει μεγάλη διάρκεια και η ένταση και η χροιά της φωνής  να ποικίλει,   να μπορεί  να παράγει  ήχους από υψηλές και χαμηλές συχνότητες,  να πλέκει με πολύ μεγάλη τέχνη τρίλιες πάνω σε διαφορετικού ύψους νότες. Αν κατορθώσουμε δε και ζευγαρώσουμε καρδερίνα με κανάρα  μαλλινουά που έχει πολύ μελωδικές φωνές τότε το αποτέλεσμα θα είναι εκπληκτικό. Το κελάηδημα θα είναι πιο μελωδικό, πιο μελαγχολικό αυτό που λέμε το καρδερινοκάναρο θα  κλαίει τις νότες, για τους μουσικούς θα  τραγουδά βυζαντινό μέλος,  θα εκτελεί δηλαδή με έναν μοναδικό τρόπο και μοναδική εκφραστικότητα.