ΤΟ ΚΑΡΔΕΡΙΝΟΚΑΝΑΡΟ



Η διαχείριση της καρδερίνας

 

Προκειμένου να ζευγαρώσουμε καρδερίνα με κανάρι είναι αυτονόητο ότι όλο το βάρος πρέπει να πέσει στην σωστή  εκτροφή της καρδερίνας καθ’ όλον τον χρόνο ώστε να είναι πανέτοιμη και <<πυρωμένη>> την άνοιξη . Για τις οικόσιτες καρδερίνες εκτροφής τα πράγματα είναι πιο απλά και εύκολα όμως για τις αρχέγονες καρδερίνες της φύσης τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και πιο πολυσύνθετα.

Σήμερα η αναπαραγωγή της καρδερίνας στην αιχμαλωσία είναι γεγονός. Πάρα πολλοί πλέον ερασιτέχνες εκτροφείς στην χώρα μας έχουν προχωρήσει στην αναπαραγωγή της με ιδιαίτερη επιτυχία. Σίγουρα το καλύτερο και πιο ιδανικό είναι, αν θέλουμε να <<βγάλουμε>> καρδερινοκάναρα να αγοράσουμε μία καρδερίνα οικόσιτη εκτροφής που είναι πιο εξοικειωμένη και διαχειρίσιμη. Όμως  δεν θα επιμείνω σε αυτό, αφού αναγνωρίζω ότι στις μέρες μας για τους πιο πολλούς φίλους μας υπάρχει  οικονομική στενότητα που δεν  επιτρέπει να αγοράσουν ένα καλό αρσενικό εκτροφής. Να με συγχωρέσουν εδώ οι φίλοι μου αναπαραγωγοί καρδερίνας αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν συνηθίζουν να δίνουν και τα καλύτερα τους πουλιά.

Τώρα στην περίπτωση που κάποιοι θέλουν να ζευγαρώσουν μια καρδερίνα που προέρχεται απευθείας από την φύση με κανάρι για να χαρούν  τα δικά τους καρδερινοκάναρα θα σας καταθέσω τον δικό μου τρόπο διαχείρισης της.

Δυστυχώς από όλα τα συνηθισμένα ωδικά αγριοπούλια το πιο στρεσογόνο και πιο δύσκολο στην προσαρμογή είναι η καρδερίνα. Τυχαίνει πολλές φορές να βάζουμε μια καρδερίνα από την φύση σε κλουβί με καθαρή τροφή και νερό και ξαφνικά μετά από μια βδομάδα ξαφνικά να <<φουσκώνει>> αναίτια από εντερικά και τελικά να ψοφά. Αναρωτιόμαστε λοιπόν πως έγινε αυτό αφού είδαμε ότι το πουλί έτρωγε κανονικά και έπινε νερό. Tην απάντηση την δίνει ο Ιταλός εκτροφέας καρδερίνας Paolo Gregorutti που λέει ότι η αιχμαλωτισμένη καρδερίνα από το υπερβολικό στρες παθαίνει ένα αυτοάνοσο νόσημα που ονομάζεται ατοξοπλάσμωση ένα είδος κοκκιδίωσης δηλαδή, που προσβάλει αρχικά το εντερικό σύστημα και μετά  εξαπλώνεται στα άλλα ζωτικά όργανα. Αυτή είναι και η βασική αιτία που η συνηθισμένη αντιβίωση που χορηγούμε στην περίπτωση αυτή συνήθως δεν ανταποκρίνεται.

 Όταν η καρδερίνα είναι πρωτοπιασμένη από την φύση πρέπει πρώτα από όλα να προσπαθήσουμε να τις διώξουμε το στρες ειδικότερα αν έχουμε σκοπό να  την ζευγαρώσουμε με κανάρι. Το καλύτερο για την πρωτοπιασμένη καρδερίνα είναι αν έχουμε μια κλούβα με άλλα πουλιά καρδερίνες ή κανάρια να την βάλουμε απευθείας μέσα. Αν πάλι δεν έχουμε καλύτερα να την βάλουμε σε ένα άνετο κλουβί (ζευγαρώστρα) με μία κανάρα.

Ο λόγος είναι ότι αφ΄ ενός μεν  η παρουσία του άλλου πουλιού θα  βοηθήσει την καρδερίνα να αποβάλει πιο γρήγορα το άγχος αφού στην φύση δεν είναι μοναχικό πουλί και ζει πάντα σε σμήνη, και από την άλλη η κανάρα θα της μεταδώσει τους βιορυθμούς της ηρεμίας και θα την <<οδηγήσει>> στην τροφή πιο εύκολα. Μην ξεχνάμε ότι η  τροφή της καρδερίνας στην φύση είναι εντελώς διαφορετική από αυτήν που χορηγούμε κατά κανόνα στο κλουβί.  Για παράδειγμα η πρωτοπιασμένη καρδερίνα εκτός από τους σπόρους δεν αναγνωρίζει και αρνείται να δοκιμάσει το αυγό, το μήλο, την ξηρή Βιταμίνη κλπ.

Στο κλουβί πρέπει να έχουμε καθημερινά μεγάλη ποικιλία τροφής ξηρά και φρέσκια. Απαραίτητο είναι να έχουμε πάντα ένα μικρό κυπελάκι με αποστειρωμένη άμμο στην οποία να ρίχνουμε μέσα σε αυτό λίγους κόκκους από κάρβουνο που βοηθά το ευαίσθητο εντερικό της σύστημα. Προσωπικά για να είμαι σίγουρος για την καθαριότητα συνηθίζω να ρίχνω στο κυπελάκι με την άμμο κόκκους ενεργού άνθρακα από φίλτρα πίπας που αγοράζω στα καπνοπωλεία. Θα εκπλαγείτε πόσο πολύ το τρώνε όχι μόνο οι καρδερίνες άλλα όλα τα πουλιά.

Ένας σημαντικός επίσης σπόρος που βοηθά το ευαίσθητο πεπτικό σύστημα της καρδερίνας και καλό είναι να της χορηγούμε τακτικά είναι ο σπόρος chia (κία) που υπάρχει στα πιο εξειδικευμένα Petshop. Αυτός ο σπόρος δημιουργεί ένα είδος ζελέ στο στομάχι της καρδερίνας και την προστατεύει από τυχόν λοιμώξεις των εντέρων.

 Αν πάλι κάποιος θέλει μια καρδερίνα μόνο για να ακούει το κελάηδημα της καλύτερα να αγοράσει ένα <<δασκαλεμένο>> καρδερινοκάναρο και πιο μελωδικό , πιο ήμερο και εύκολα διαχειρίσιμο. Όμως και εδώ θα κατανοήσω την οικονομική δυσκολία του καθ΄ ενός γιατί κακά τα ψέματα αυτό το χόμπι προέρχεται από  την Μικρά  Ασία που κατά κανόνα το έχει υιοθετήσει λαϊκός κόσμος.

Στην περίπτωση λοιπόν που θέλουμε να έχουμε μία καρδερίνα να μας κελάηδα η διαχείριση είναι ακριβώς η ίδια όπως περιγράφεται πιο πάνω. Εδώ θα διαφωνήσω κάθετα με σκληρές πρακτικές κατά κανόνα του παρελθόντος που τις περισσότερες φορές καταλήγουν στην θνησιμότητα όπως να βάλουμε την πρωτοπιασμένη καρδερίνα σε μικρό κλουβί (κραχτόκλουβο) και στο πάτωμα για να <<σπάσει ο Τσαμπουκάς>> όπως συνηθίζεται να λένε  ή να βάλουμε το κλουβί μέσα σε χαρτόκουτο για να ζήσει  στην αρχή σε ημίφως (Μούτι) κλπ

Από τέτοιες πρακτικές αν η καρδερίνα τελικά επιζήσει παρ’ όλο που θα φαίνεται ημερότερη θα έχει πάντα  στρες και αυτό θα αντικατοπτρίζεται στην ξεθωριασμένη κόκκινη μάσκα της.  Είναι λανθασμένη η αντίληψη ότι μάσκα της καρδερίνας είναι κατακόκκινη μόνο στην φύση επειδή έχει άλλη ελευθερία και διατροφή. Προσωπικά οι καρδερίνες που έχω είναι πάντα με κατακόκκινη μάσκα γιατί έχω φροντίσει από την πρώτη μέρα να τους αποβάλλω όσο είναι δυνατόν το στρες. 

Περισσότερα θα πούμε στο άρθρο που πολύ σύντομα θα αναρτηθεί για το ζευγάρωμα της καρδερίνας με κανάρι.

Φιλικά

Γιώργης